Intussen heb je een prothese waarmee je op een gewone koersfiets rijdt. Waarom liet je die maken, als handbiker?

“Omdat mijn lichaam begon te protesteren, ben ik gestopt met handbiken. Ik wilde wel blijven sporten en dacht in eerste instantie aan hardlopen. Maar mijn beenspieren waren verzwakt, waardoor ik snel blessures opliep. Samen met Pieter van Ortho-Kin zocht ik daarom naar een andere oplossing. Zo kwamen we op het idee om een prothese te maken waarmee ik zou kunnen fietsen, met een loopknie, een onderbeen en een voet die in een klikpedaal past.”

Hoe vond je de weg naar Ortho-Kin?

“Na mijn amputatie liet ik een prothese maken bij een Spaanse prothesemaker, die ik leerde kennen via het orthopedisch centrum van het UZ in Leuven. Toen hij terugkeerde naar Spanje, ging ik op zoek naar een alternatief. Pieter was net gestart met zijn zaak, op een boogscheut van mijn huis. Ik hoefde dus niet telkens over en weer naar Leuven te rijden en Pieters aanpak schepte meteen vertrouwen. Hij is niet snel tevreden, liet me telkens uitgebreid testen om de prothese daarna aan te passen, tot alles honderd procent perfect zat. Dat is niet eenvoudig in mijn geval, want mijn stomp heeft een atypische vorm. Maar Pieter is er toch in geslaagd om rond die vorm een vacuüm te creëren, zodat mijn prothese goed op haar plaats blijft zitten.”

Heeft je nieuwe prothese ook een invloed op je dagelijks leven?

“Ze geeft me een enorme vrijheid en de mogelijkheid om aan te knopen bij een nieuw sportief verhaal. Ik beweeg nu op dezelfde manier als een valide atleet, al kan ik natuurlijk minder kracht zetten. Maar het gebeurt weleens dat ik onderweg aanpik bij een groepje wielrenners, en ik ga ook geregeld fietsen met mijn vrouw. Het is ook fijn om weer plannen te maken, naar een doel toe te werken. Een van de cols van de Ronde van Frankrijk beklimmen, ooit moet dat lukken.”